Wednesday, August 29, 2018

අංශුමාත්‍ර



කවුළුවෙන් එපිට පිට නොපෙනන තරම් වැස්ස ය.ඒ ශබ්දය,අඳුර එකතු වී කැඩී බිඳී ගිය මා එකතුකර අලවමින් සිටිනවා වැනි හැඟීමකි.ඇතැම් විට ඒ මා වර්ෂාව ට කැමති නිසා විය යුතු ය.
නමුත් ඇය ? ඈ සිටියේ කවුළුව අසල ය.වැස්ස ඇයව දැහැන්ගත කල බවකි.නමුත් ඈ වැස්සට අකමැති බව මා හොඳින් දැන සිටියෙමි.මාගේ කමිසයට ඇය ඉතා හැඩ බව මා පවසන්නට ප්‍රථම මුවින් පිට වූයේ ,

"වැස්සට කැමති හිතිල වගේ නේද ?"

"සමහර වෙලාවට අකමැති දේවල් දිහා බලන් ඉන්න වෙනව කැමැත්තෙන් වගේ.."
ඈ පැවසුයේ මා දෙසවත් නොබලා ය.

මා ප්‍රිය කළේම ඇගේ වාග් ප්‍රහාර වලට ය.ඇයව තවත් හොඳින් විඳගන්නට අවැසි නිසාවෙන් මම යහනේ අනෙක් ඇලයට හැරුනෙමි.

"ඉතින් අකමැති නම් මොකද බලන් ඉන්නෙ ?ඈත් නොවී.."
මම ඇසුවෙමි.

"මිනිස්සු ජීවිත කාලෙම කරන්නෙ මේ දේ නෙමේද බසූ.............?ඔයා හිතනවද මිනිස්සු නිතරම ගැවසෙන්නෙ තමන් කැමති දේ එක්ක කියල ?"
වෙනදා මෙන්ම ප්‍රශ්නයකට තවත් ප්‍රශ්නාර්ථයකින් පිළිතුරු ය..

"ඔයත් මෙච්චර කල් කලේ ඒකනෙ.."
ඈ එසේ පවසා නැවත වර්ෂාවට දැහැන්ගත ය.

ඇගේ කතාව මා නැවත අතීතයට පැහැරගෙන ගියා වැනි හැඟීමකි.මාගේ අවුරුදු දහයක විවාහ ජීවිතයේ ත්‍රීව්‍ර දෑ'හි දසුන් පෙළක් එකදිගට මැවී මැකී ගියේ ක්ෂනයකිනි.
මම නිහඬ වීමි.ඈ පුදුම ගැහැණියකි.ජීවිතයේ සියළු දුක්ඛයන් හි පැටලී සිටිද්දී හමු වූ හුස්ම ය ඈ ය.මා ප්‍රාණය නිරුද්ධ නොවන බවත් නැවත මා හට හුස්ම ගැනීමට හැකි බවත් ශපථ කලේ ඈ ය.හදවතේ අහු මුළු නෑර ඇවිදගිය සැනසීම ඈ ය.නොගැළපෙන විවාහයක හෙම්බත්ව සිටි මා සිනාවක මාංශගත කළේ ඈ ය.මා ඈට බොහෝ සෙයින් ආදරය කරමි.ඉක්මනින් කැඩෙන සුළු හිතක් ඇති මා ඈ වැන්නියක' සෘජු හදවතක් ඇතුලත රැකබලා ගත් ඈට මා ගෞරව කරමි.

"මොකෝ මැරීඩ් ලයිෆ් එකේ රවුමක් යනගමන් ද?"
මෙවර ඈ මා දෙස කුඩා සිනවකින් බලා සිටියා ය.ඈ එහෙම ය.ඈ සම්පූර්ණයෙන් ම මා කියවා අවසන් ය.කුඩාවට රිදවන්නී ඈය.සනසන්නී ද ඈ ය.ඒ සැනසීමටත් රිදවීමටත් මා ආදරේ බව ඈ හොඳින් දන්නී ය.

"මකන්න අමාරු තැන් තියෙනව බසූ.ඒත් ඒකෙ පරපෝශිතයෙක් වෙන්න එපා.ගැහැණිය සහ ආදරේ කියන තැනදි පිරිමි බොළඳයි."
ඒ ඈ ය.

"ගැහැණිය කියන්නේ මල් වැස්සක්නෙ කිසා.ඉතින් වැස්සක් ලඟ හිත බොළඳ වෙනව.
හා නැද්ද? "
ඈ වෙතට යාමට අවැසි නිසා මම යහනේ හිඳගනිමින් ඇසුවෙමි.

"නිකන් දෙකට කැඩෙන තර්ක දෙන්න එපා බසූ.ඔයා පොත් කරපු කවි වල වගේ ගෑණු බොළඳ නෑ.ගෑණියෙක් කියන්නෙ ලෝදිය වැස්සක්.ඔයාලට පුළුවන් එක්කො ඒකට පිච්චිලා විඳවන්න.නැත්තම් අලු වෙලා නිවෙන්න."
ඈ මටත් මගේ ලිවීම් වලටත් දරුණු වාග් ප්‍රාහාරයක් දමා ගැසුවා ය.

ඈ මාගේ ලිවීම් අකුරක් නෑර කියවන බව මම දනිමි.මා නිතර කවි කලේ ගැහැණියගේ බොළඳ කම හා චපල කම ය.ඒ බව ඈ මට පෙන්වා දුන්නත් මම මහා කවියෙක් ය යන මහන්තත්වය නිසාවෙන් මා එබවක් නිසා කවිය වෙනස් නොකළෙමි.සමාජයේ බොහෝ දෙනා මාගේ කවි වටිනාකමෙන් අගය කළත් මට ඈ ඉදිරියේ ඒ වටිනාකම නොලැබිණි.මා කවි කලේ මාගේ අතීතයේ ගැහැණුන් නිසා අහිමි වූ ජීවිතයේ කොටස ද, නැතහොත් සමාජයේ පවතින පුරුෂමූලිකත්වයේ මාන්නය දැ'යි මට ලිහා ගැන්මට නොහැකිව උනිමි.

"ඔව් එක අතකට ලෝදිය වැස්සක් නේන්නම්.නැත්තම් ඉතින් ඒව ඇපල් ගෙඩිය නොකා උන්න නම් ආදම්ල විඳවයි ද.අදටත් ආදම්ල පිච්චි පිච්චි ඉන්නෙ ඒවලගෙ වැරදි නිසානෙ."
මම වුන් ඉරියව්වෙන්ම පැවසුවෙමි..

ඈ සම්පූර්ණයෙන්ම මා දිශාවට හැරුනා ය.ලෝදිය කෙසේ නමුත් ඈ ගත නම් මා දහස්වර මා දවා අළු කරන සෙයකි.එබව පවසන්නට ඈ ඉඩ නොදුන්නා ය.

"ඒව සර්පයගෙ ඔලුව පොඩිකරල දාල ඇපල් ගෙඩිය නොකා හිටිය නම් අද මෙතන ඔයාට මේ මොහොත නෑ.ඒක ඔයාට ලැබුනෙ ඒව ගෙ වැරැද්ද නිසා.ඔයාගෙ වචනෙන් කොටින්ම ඔයාට ඔයාවත් මේ ගෙවන මොහොතත් ලැබුනේ ලෝකෙ පළවෙනි ගෑණිගෙ වැරැද්ද නිසා ."
එසේ පවසා ඈ නැවත කවුළුවෙන් පිට බලාගත්තා ය.

මාගෙ ලිවීම්, සිතුවිළි,තර්ක ඈ අසල නිතර බිම වැටී බිඳී ගියේ මෙලෙස ය.ඈ අසල මා ඉගෙන ගැන්මට බොහෝ දේ ය.ජීවිතයේ මුල් බැසගත් රාමු කඩා විසිරෙන්නේ ඈ ලඟ ය.ඇත්තය..ගැහැණිය අසල සියල්ල පරාදය.ඈව නිසිව දරන්නට අපහසු පිරිමියා ඈ අහිමිකරගෙන ඈට චපලකමේ ලාංඡනය අලවන සමාජයේම අතකොළු වූ මමද එයින් එකෙක් බව හිසින් පටන් ගත් හිරිවැටීමක් සමඟ පසක් වුනි.

"ඒවට තිබුනෙ මෙලෝ දෙයක් නොදන්න ආදම් එක්ක ඉන්නෙ නැතුව හැමදේම දන්න සර්පයට කැමති වෙන්න ද?" මම අසමින් යහනෙන් නැගිට ඈ අසලට ගියෙමි.

මේ අලුත් වර්ණ ගැන්වීමට මා කැමති ය..ඈ පිට කරන කිසිදු වචනයක් හිස් නැත.ඈ අසල මමද කිසි විටෙක හිස් නැත.මා ඇගේ බඳ වටා යමින් ඈව තුරුළු කර ගතිමි.

"සර්පය ට වෙලා ගන්න හැකියාව වගේම විස දළකුත් තියෙනව බසූ.ඉතින් විස දළ දැක්ක ගමන් ගෑණු සර්පයගෙ ඔලුව පොඩි කරල දානව.."
ඈ කීවා ය.

"සර්පයව අමතක කරන්න කිසා.ඔයා කැමති නැද්ද මේ වෙලාවේ ශෘංගාරයට කෙටි පාරක් හොයාගන්න.."මා ඇගේ ගෙලට සිරවෙමින් ඇසුවෙමි.

ඇය මා දෙසට හැරී මගේ මුහුණ ඈ දෙසට ළං කරගත්තා ය.
"බාසුක..,ශෘංගාරයේ කෙටි පාරවල් හොයන්න හදන්න එපා.ඔයාට ආදරේ මඟ ඇරෙයි..
ජීවිතේ හැම දේටම කෙටි පාරවල් හොයන මිනිහට එයා හොයන දේ අනෙක් පැත්ත මග ඇරෙනව..."
ඇය පැවසුවා ය.....!!





Thursday, July 19, 2018

මී පැටව් හතරදෙනා


මොකද්ද මේ අපි වැටුන ලෝකෙ කියල උනුත් නොදන්න...අපිත් නොදන්න!


මේක මගේ පොඩිකාලෙ අත්දැකීමක්..
මට මතක තරමින් වයස අවුරුදු අටක් වගේ ඇති.ලොකු තේරුමක් තියෙන කාලයක් නෙමෙයි.අතින් මගෙ මතක විදිහට මට අපේ ගෙදර මුල්ලකින් හම්බවුනා චූටි මී පැටව් හතරක්.ඇත්තටම ඇඟේ බූල් ගහක්වත් නෑ.ඇස් ඇරලත් නෑ.ඇඟ රෝස පාටයි.ඉතින් මට අප්පිරියාවක් දනුනෙ නෑ.මං කරපු දේ එයාලව අතට අරන් අතගාපු එක.ඊට පස්සෙ ඒ අසරණයො හතර දෙනාට සිද්ධ උනා මං ලඟ තිබ්බ පොඩි වීදුරුවකට වෙලා ඉන්න.ඔය ඉතින් මං උදේට බොන කිරි එකෙන්ම එයාලටත් පොවන්න.ඉස්කෝලෙ ඇරිල ආව ගමන් දුවල ඇවිත් එයාලව බලන්න..අපරාදෙ කියන්න බෑ මං නිසා ඒ අසරණයො හතර දෙනාට සිද්ධ වුනා බේසමක නාන්නත්.මං දන්න එකම දේ මම අප්‍රසන්න කියල වචනයක් වත් නොදැන ඒ මී පැටව් හතර දෙනාට ආදරේ කරපු බව..
ඉතින් අපේ අම්ම ඕක දැකල පරල වෙලා මට නියෝග කලා එයාලව හිටපු තැනටම දාන්න.මං ඉතින් අඬල කරල එයාලව යැව්ව ගුලකින් ඇතුලට.එයාලත් බඩගාගෙන ගියා.මට මතක විදිහට මට අතඇරෙන දේ ගැන දැනුන පළවෙනි වේදනාව ඒක.
ඉතින් මං කියන්න හැදුවෙ අපි අවුරුදු ගණන් ගෙවල ලොකු වයසකට එද්දි අපිව හතරැස් රාමුවකට කොටු වෙනව.එක්කො කොටු කරනව.ගෙදර වටපිටාවෙන් ගෙදරින් එපිට සමාජයෙන්.මම දන්න තරමින් මම ඇර මී පැටවුන්ව හිරිකිතයක් නැතුව අතට ගන්න මම දන්න කවුරුත් නෑ.මී පැටව් තියා මීයෙක් දැක්කත් මූණ අකුල ගන්නව මිසක්.ඒත් මමත් අද වෙද්දි ආයෙ ඒ සිදුවීමට මූණ දුන්නොත් පොඩ්ඩක් හෙලවෙයි බයට.
අපි නොතේරෙන වයසෙදි අපේ හිත් විවෘතයි.වැටවල් බැඳල කොටු කරන් නෑ.ඉතින් මිනිස්සුන්ට මී පැටව් අප්‍රසන්න යි කියල මම දන්නෙ නෑ.ඉතින් මම උන්ට ආදරේ කලා.ලොකු වෙද්දි මිනිස්සු අපේ ඔලුවට දානව අපෝ උන් ජරාවනෙ කියල.ඒක මිනිස්සු හදාගත්ත දෙයක්.මේ සිදුවීමම වෙනස් විදිහවල් වලින් මේ සමාජෙ වෙනව.
මං උදාහරණයක් කියන්නම්..
අල්ලපු ගෙදර ඉන්නෙ දෙමළ ළමය මුස්ලිම් ළමය කියල වර්ග නොකර අපි උන් එක්ක සෙල්ලම් කරනව.බත් එක එකතු වෙලා කනව.ගස්වල නැගල අඹ කඩන් කනව.එක්ම අඹේ පලාගෙන බෙදාගෙන කනව.අපි දන්න එකම දේ ලෙංගතුකම..සහෝදරකම..ඉතින් අපි වැඩිහිටියො වෙද්දි මේ සමාජයම අපේ ඒ ලෙංගතුකම හතරැස් කරනව.මූ දෙමළ..මූ මුස්ලිම් කියල රාමු වලට කොටු කරනව..ඉතින් පොඩි කාලෙ වැට කඩොලු නැති අපේ හිත් ඒ දෙමළ මුස්ලිම් යාලුව මැද්දෙන් ඉබේම බැඳෙනව..ඉතින් මේක හරිද ?
පොඩ්ඩක් නැවතිලා හිතල බලන්න.ඔයාලත් පොඩි කාලෙ ආදරේ කල දේවල් වලට ලොකු වෙද්දි "එපා"කියන බෝතලේට දාගෙන තියෙනවද කියල..විනාඩියක් හිතන්න ඇයි එහෙම වුනේ කවුද ඒක කලේ කියල..
හරියට මං ආදරේ කරපු මී පැටව් වගේ.එයාල දැනන් හිටියෙ නෑ එයාල මේ කාගෙ අතේද ඉන්නෙ කියල.එයාල හපා කන්න ඕනෙ කාවද කියල.එයාල මං ලඟම ලොකු උනා නම් මටත් ආදරේ කරයි.වෙනම හැදුන නම් මාව හපාකයි.ගෙදර ඇඳුමෙ ඉඳන් ඔක්කොම කීතු වෙන්න කාල දායි...අනෙක් අතට අපි වගේ..අපි දන්නෙ නෑ අපි ඉපදුණ පොළොව මොන වගේද කියල.අපි ආදරේ කරන දේවල් අපි පොඩි කාලෙ වර්ග කරගෙන නෑ.ලැයිමෙ මනුස්සය දෙමළ මනුස්සය ,බේබද්ද,කුඩුකාරය කියල නොදැන අපි මිනිස්සුත් එක්ක හිනාවුනා.ලෙංගතු උනා.අපි ලොකු වෙද්දි එයාලව වෙන වෙන බෝතල් වලට දාල ඈත් කලා.ඒක අප්‍රසන්න කියන මූඩියෙන් වහල දැම්ම.
අපිට තේරෙන කාලයක් ආවම අපිට නොදැනී මේ උන කොටුවීම නොතේරෙන්න තරම් අපි අසංවේදී වෙනව..ඇත්තටම ඒක හරිම අධමයි.
මිනිස්සුන්ට පුලුවන් වෙන්න ඕනි ස්වාධීනව හිතන්න...අම්ම තාත්තගෙ සහ සමාජයේ සිතුවිළි වල පරපෝෂිතයෙක් නොවී...!
මං හරිද..?
ඒ තමා මගේ මී පැටව් හතරදෙනා මට කියල දීල ගිය පාඩම...උන්ට මං අදටත් ආදරෙයි..!


                                                         

අමතක නොවන මතක

මකනකොට සමහර මතක
නොමැකෙනව ඇති..
ඉතිං තදින්ම, මකන්න ගිහින්
හිතම හූරගන්නව ඇති...

අකමැතිම වැස්ස වහිනකොට
නොතෙමී බේරෙන්න දුවනවා ඇති..
අපේ හදවත් තෙමුණ හැටියට,
මේක මොකද්දැ'යි නුඹ තෙමෙනවා ඇති...

ලියපු කවි පිටු ගණන් මේසෙ උඩ
සීතලට ගැහෙනවා ඇති..
ඒත් ඒ ගැන වගක් නැතිවම,තවම
මගෙ කවියෙ අඩු වචනල නුඹ හොයනවා ඇති...

යනෙන කොට මග දිගට සමහර තැන්,
උවමනාවෙන් බලනවා ඇති..
බලපොරොත්තුව නැති උනත්,
ඒ හැමතැනකම මං ඇති...

වෙනද වාගෙම ආසම කෝපි එක,
නොබී සීතල වෙන හැටි...
හිතම කොඳුරන මගෙ රහස් ඔක්කොම,
වැස්ස නුඹ හොරෙන් අහන් ඉන්න ඇති...

නොකිව්වත් මිනිසුන් හිඳී තාමත්
පාට කරන්න හීන නැතී...
ජීවිතේ හිස් තැනක් ,
මැරෙනකන් පුරවන්න බැරී....


රහස්

වැස්ස රස විඳින්නෙම,
සීතලට සිරවූ සුසුමක්...

රැවුල්ගස් හදන්නෙම,
රිද්දන්න තෙත් වූ දෙතොලක්...

ගැහැණියක් හොයන්නෙම,
රෝම පිරුණු පපුවක්...

හැම හදවතකම ඇති,
       කතා නොකරන සිදුරක් ....


අහස යට....

වැහිබරම අහස යට
නොසොයාම මතක
ඉරුණු තැන් හදවතේ
අමතකම කරන

උණුසුම්ම හාදුවක්
සීරුවෙන් ගෙවෙන
කාලය නොනවතින
සීතලම මොහොත

නුඹේ ඔය උණුසුමෙන්
සීරුණු සුසුම
සඟවන්න අහස
පසුව මට ගන්න 


ගැහැණු හදවතක්......

වැසෙන්නට උවමනා නැති 
හිතේ කවුළුවක්..
අසල,
බඳ වටා එතෙන උණුසුම් 
දෑතක්....

සෙනෙහසම පමණක්
හුස්මක දුරක්
එකට යා වුන ඇහි බැමක්
උත්සහයක්..,
නොදමන්න නැවතත්
අගුළු ලෑමක්....

පිරිමියෙක්ට නොගැලපෙන
අහිංසක හිනාවක්
එක්ක...,
වල ගැහෙන කම්මුලක්
නවත්තන හැටි
ගැහැණු හදවතක්......


Wednesday, July 18, 2018

චෙලෝව සමඟ වැළපෙන්න...!




සබඳ,
කුමක්ද ඒ 
නුඹ වයන තත් අතර
ගැඹුරින් ඇසෙමින් නොඇසෙන
සිහින් අදෝනාව..?

හදවත ස්පර්ශ කරන..
මා මෙතැන නොපවතින
බව
නොකියා කියන
හදවත මැද තබන
නොපැහැදිලි
හාදුව..?

සොඳුර නුඹ
තරමට
හදවත මෘදු කරන,
තෙත්ම තැන්
පිරික්සා කිණිසි පහරවල්
තබන ඒ
වැයෙන රිදුම...?

කවුලුව එපිටින්
හාත්පස කඳුකරය වැළඳගෙන
පතිත වෙන මෝසම,
තවටත් ඉකිගසමින්
ලියන ප්‍රේමයද
විලෝ ගස...?

ඝනැති මීදුමක් අතර
හුදකලාවක,
නිතර රිදුමෙන් පත් හලන..
ප්‍රේමයේ ඉසව්වක් හෝ
නොදුටු තැන,
හදවත සුසර කල
හැකි ලෙස
වියැළෙන...,

චෙලෝවද ඒ
විලෝ ගසක
වියැළුනු හදවත....,

එයද මෙතරම්
මිහිරිව වැයෙමින්
හදවත බැඳ තබා
දවා අළු කරන
විලෝ ගසක ප්‍රේමය....!


Tuesday, July 17, 2018

උඹල අපි ජීවත් වෙන්නෙ මේ අපායෙමයි..,වෙනස් නොවුනොත් උඹත් මමත් සත්තයි...!



නොගැළපෙන මිනිස්සු සිවුර දරාගෙන,පිරිසිදු බුදුදහම දැනටමත් විනාශ කරල ඉවරයි..,
අමුතුවෙන් හදන්න බැරි තරමට ජරා ගොඩක් කරල ඉවරයි...,
උන්ටම හරියන උපාසකයො ටිකක් වටේට තියාගෙන ,බුදුදහම රැකගන්න කැති පොලු මුගුරු අතට ගන්න එක ,වෛරයෙන් ඇවිළෙන එක පුදුමයි...,
සිවුර දාගෙන, දේශපාලුවන්ගෙ මඩ හෝදන එක,උන්ට වැදගෙන කඩෙ යන උඹල දකිද්දි තිත්තයි...,
දාගැබක්,බෝ ගහක්,පිළිමයක් තිබ්බ පලියට පංසලක් ඇත්තටම ධර්මිශ්ට වෙනවද කියල නිකමටවත් නොහිතන උඹල ගැන ලැජ්ජයි..,
පංසලේ ,පල්ලියේ , කෝවිලේ පූජකයන්ට ඕනේ නෑ උඹලගෙ ඔලුගෙඩි හදන්න,උඹලව යහපත් කරන්න,උඹලට මනුස්සකම කියල දෙන්න, උන්ට ඕනෙ සල්ලි විතරයි..
ගහක් කොළක් ගැන,තිරිසන් සතෙක් ගැන සංවේදී නැති තැනටම පත් උන උඹල, උඹල වගේම ලේ ඇට මස් නහර තියෙන තවත් මිනිහෙක් ගැන සංවේදී නොවෙන එක
පුදුම නෑ සත්තයි...,
අනිත් එකාට හෙන ගැහිල හරි තමන්ගෙ වැඩේ වෙනවට කැමති උඹල ,ඒ වෙනුවෙන් බෝ ගහේ බාර දාහක් හරි ගිහින් එල්ලයි...
සිංහලද, දෙමළද , මුස්ලිම්ද කියල මරාගන්නෙ ඇයි ., උඹල අපේ නහරවල දුවන්නෙ
රතුපාට ලේ මයි..
මහින්ද ද,රනිල් ද, මෛතීද , පැත්තක් අරන් මරාගන්නෙ ඇයි.., උඹලගෙ උදව්වට එන්නෙ උන් නෙමෙයි ,උඹල දේශපාලුවො වෙනුවෙන් ඇණකොටා ගත්ත අල්ලපු වැටේ උන්මයි...
මේ හැමදේම උඹල ඔලුවට දාගන්නකන් ,උඹල අපි හැදෙනකන් ,කෙළ වෙන්නෙ විඳවන්නෙ අපිම යි..
ආස නැද්ද උඹලට මනුස්ස සුවඳ එන රටකට,මනුස්සකම දැනෙන සමාජෙක ට..,සාතාට ගහකොළට මිනිස්සුන්ට ආදරේ මිනිස්සු එක්ක ජීවත් වෙන්න ,හිතුවොත් උඹට වෙනස් වෙන්න යන්නෙ තත්පර විස්සයි....
ආගමත් , ජාතියත් ඔලුවෙ උඩ, වැඩියෙන් බර දීල තියන් ඉන්න උඹලට , කවද හරි ඉතුරු වෙන්නෙ මලමිණී එක්ක ලේ රහ විතරයි
විනාඩි කීපයක් අරන් හිතපන්.. මේ කියන්නෙ ඇත්තමයි.
උඹල අපි ජීවත් වෙන්නෙ මේ අපායෙමයි..වෙනස් නොවුනොත් උඹත් මමත් සත්තයි...!!!


-----------------------============------------------ - - 


සමහර ඉරිදාවල් වෙහෙසයි

ආදරණීය රිසානා,
සමහර ඉරිදාවල් වෙහෙසයි
පහන් කණු වලටත් 
තෙහෙට්ටුයි,
හැමදාම එළිය දීලත්
ලැබෙන්නෙ දූවිල්ල විතරයි..
කවුලුවකින් එකම පාරක් දිහා
හැමදාම බලන්න වෙන එක
කටුකයි.,
ඉරිදට විතරක් සන්සුන් වෙන
කොලඹ පාර පාළුයි..
ඒ නිදහස් බව ඔයාගෙ විතරයි,
එහෙම හිතන්න ඔයා වගෙම
පහන් කණුත් ආසයි...
හුස්මත් අපහසුවෙන් ගන්න
මහල් ජීවිත වෙහෙසයි,
ෆර්දාවකින් වහන්න බැරි
හිතත් එහෙමමයි....!!


ඒ කවිය නොගයන්න



රොබරෝසියන් නැවත නුඹ 
කඳුළු නොසලන්න,
දම්පැහැය ඇතී හැඬූ බව දැනගන්න..

රතු අරලිය ආයෙ නොකියන්න
සුළඟ තව ළංවෙන්න,
නුඹට වෙයි පා වෙවී මියයන්න..

නෙළුම් පත නුඹට බැහැ 
නොරැඳෙන පින්න සිපගන්න,
ඉතින් තව නොහඬන්න...

කිරිල්ලිය හිත රිදෙන
ඒ කවිය නොගයන්න,
      සැනසිලා මට ඉන්න...!!!!!    


                   

ඩෙනිමට යටින් කොළ අතු හැදගත් වනචාරීන්...

ඩෙනිමට යටින් කොළ අතු හැදගත් වනචාරීන් සිටින තාක්.....,
ආදරණීය අසීෆා..නුඹේ රටේ අපේ රටේ මෙන්ම මේ මුළු ලෝකයේද, ගැහැණුන්ගේ ජීවිත කිසිවිටක රෝසපැහැ ගත් මල් යුගයක නැත..
----------------------------------------------------------------------------

අසීෆාව සමූහ දූශණයට ලක්වී ඇය මෙලොවින් සමුගෙන අවසන් ය.ඇගේ නම දවස් කීපයක සිට සියලු දෙනාගේම මාතෘකාව වී අවසන් ය.මේ උණුසුම තව කිහිප දවසක් ඇගේ රටේ මෙන්ම අපේ රටේද තිබෙනු ඇත.ඇය නිසා ලේ උණු වූ මනුෂය වර්ගයා ඇගේ නමින් කවි ගී ලියනු ඇත.ශෝක ප්‍රකාශ ඇගේ ඡායාරූප වල කොටා සමාජ ජාල වල දැනටත් පල කර අවසන් ය.සැබැවින්ම ඇය මිය නොගියා නම්...???ඇය ගැන මෙතරම්ම සානුකම්පිතව මිනිසුන් කතා කරාවිද ?
අපේ රටේ විද්යා ව, සේයා ව දැනටත් අපේ සමාජයට අමතක වී ඇති බව නොඅනුමානය.ඔවුන් දෙදෙනාම මරණයෙන් වන්දි ගෙවු නිසාම ඔවුන් දෙදෙනා පිළිබඳව ඔවුන් වෙනුවෙන් ශෝකී,සංවේදී දෑ ලියවුනත් කතාබහ වුනත් ඒ සියල්ල දවස් කීපයකට පමණි.සමාජයේ මෙන්ම නීතියේ ද දශමයක වෙනසක් හෝ සිදුවී නැත.විද්යා සේයා පමණක් නොව, අසහනකාරී පිරිමින් නිසා ජීවිතයෙන් වන්දි ගෙවූ ගැහැනු ජීවිත ගණන් කල නොහැක.ඒ කිසිම මරණයකින් මේ සමාජය කිසිදු පාඩමක් අදටත් ඉගෙනගෙන නැත.විද්යා සේයා දූශණයට ලක් වී අද ජීවතුන් අතර සිටියා නම් පහුවදාම සියදිවි නසාගෙන ය.මන්ද කායිකව දූශනයට ලක් වූ ඔවුන් දෙදෙනාම මේ සමාජයෙන් වාචිකව ද දූශනයට ලක් වන නිසා ය.ඔවුන් දෙදෙනා මරණයෙන් අවසන් වූ නිසා ඔවුන් වෙනුවෙන් සංවේදී වූයේ, HIV ආසාදිත මවකගේ දියණියව පාසලට ඇතුල් කලහොත් තමාගේ දරුවාව පාසලට නොඑවන බව පැවසූ මේ සමාජයම ය.
ගැහැණියකගේ ජීවිතය මරණයකින් කෙළවර වුවහොත් ඇය විඳි අනේක දුක්පීඩා සමාජගත වී ඇය පිළිබඳ දැනගත්තා වුවත් ඇය වෙනුවෙන් සංවේදී වුවත්, ඔබ මා ගෙවන මේ මොහොතේ දීත් කායිකව වාචිකව හිංසනයට ලක් වෙන ගැහැණුන් පිළිබඳ දන්නේ කවුද ?ඔවුන්ගේ වේදනාවට පීඩාවට වගකියන්නේ කවුද..
බස් රථයේ ඇයට හේත්තු වන පිරිමින්,ගැහැණියකගේ කකුලක්,ඇය අදින බ්ලවුසයේ බොත්තමක් ලිහිල් වුන විවරයක් දුටු පමණ තම අංගජාතය සෘජු වන පිරිමින් සිටින තාක් ගැහැණිය මේ සමාජයේ සුරක්ෂිත ද...?
නැත.දෙදහස් පන්සිය වසරක ඉතිහාසය ගැන නලළෙ තබා කතා කලත් මේ සමාජයේ බොහෝ පිරිමින් තවමත් ඩෙනිමට යටින් කොළඅතු ඇඳගත් වනචාරීන් ය.නොයෙකුත් කොණ්ඩා රැවුල් විලාසිතා වලට යටින් ඇත්තේ කැලෑ ගතිය...
කොටින්ම මේ "හොඳ ලෙස හැදීමට-හොඳ සිත් ඕනෑ හැමවිට,නරක සිත් ඇති විට-නරකමයි සිදුවන්නේ අපහට" යැයි සිරිත් මල්දමේ ඉගෙන ගත් පරම්පරාව ය...
මේ සමාජයේ තම තමා ස්වයං විනයක් ඇති නොකරගන්නා තාක්කල් ඉදිරියටත් තව බොහෝ විද්යලා සේය ලා අසීෆලා වේදනාවෙන් මිරිකුණු මරණවලින් වන්දි ගෙවනු ඇත.



අංශුමාත්‍ර

කවුළුවෙන් එපිට පිට නොපෙනන තරම් වැස්ස ය.ඒ ශබ්දය,අඳුර එකතු වී කැඩී බිඳී ගිය මා එකතුකර අලවමින් සිටිනවා වැනි හැඟීමකි.ඇතැම් විට ඒ මා වර්ෂාව ට ...