--------නිහඬ ගුරුවරයා------------

                                ජීවිතය ගෙවෙමින් යන අතරමග අපි බොහෝ තැන් වල සිතින් නවතින්නෙමු.හුරුපුරුදු තැන් වල සිතින් මදක් රැදෙන්නෙමු.සේපාලිකා ගසක් අසලින් ගමන් කරන්නට අවස්ථාවක් ලැබුනහොත් මමද ඒ අසල සිතින් පමනක් නොව ගතින්ද නවතින්නෙමි.ඒ සුවඳ ඒ හෙවණ මගේ ජීවිතයේ මා වඩාත් ආදරය කරන පුද්ගලයා සමග බැඳී ඇති නිසාවෙනි.

ගසක් මුලින් නොසිඳ,මලක් ගසෙන් වෙන් නොකර ගහ කොළ වැලට ආදරය කරන්නට ඉගැන්වූයේ ඔහු ය..

සතුන්ට ආදරේ පමණක්ම දෙන්නට ඉගැන්වූයේ ඔහුය..

භෞතික දෙයට වඩා අධ්‍යාත්මික දේ වටිනාකමෙන් වැඩි බව ඉගැන්වූයේ ඔහුය..

සියල්ල නිහඬව ශක්තිමත්ව දරා ගැනීමට ඉගැන්වූයේ ඔහුය..

විශාල නිවසකට වඩා විශාල හදවතක් ඇත්තාට ඕනෑම තැනක සතුටින් විසිය හැකි බව ඉගැන්වූයේ ඔහුය.

මනුස්සකමෙන් හදවත පුරවන්නට ඉගැන්වූයේ ඔහුය...ඒ කිසිම වචනයකින් නොව නිහඬව ය.එ සියල්ල ලේ නහර වලට කාවැද්දුවේ නිහඬවය..

ඒ මා බොහෝ ආදරය කරන මගේ තාත්තා ය.

ජීවිතය දෙස ආපසු හැරී බලන්නට මා කිසි දිනක නවතින්නේ නැත.මා හැර ගිය අයවලුන් හට යන්නට දී මා සමග අඩියක් හෝ ඉදිරියට යන අයවලුන් ද මා සමග මොහොතක් වචනයකින් හෝ ගෙවා දමන්නට කැමති මිනිසුන් සමග මම ඉදිරියට යන්නෙමි.

හැරී බලන එකම හේතුව ඔහුය.

ඒ ඔහු මා සමග වර්තමානයේ නැති නිසාය.

ජීවිතයේ ගෙවෙන සෑම දිනකම මම ජීවිතයේ ආපස්සට ගොස් නැවත එමි.ඒ ඔහු නිසාවෙනි.

මා හට පවසන්නට නොහැකිව මග හැරුනු වචනයක් ඔහුට කියන්නට අවැසි නිසාවෙනි.එය මට ඔහුව තදින් වැළඳගෙන කියන්නට අවැසිය.

ඒ මා ඔහුට බොහෝ ආදරය කරන බවය..

මගේ නිහඬ ගුරුවරයා අවසානයේදී ඔහුට නිහඬවම ආදරය කරන්නටත් අවසානයේ මා හට උගන්වා ගියේය..

"ආදරෙයි නම් වැළඳගෙන පවසන්න..ඒ මොහොත මඟහැරුනු විට නැවත පැමිනෙන්නේ නැත.කාලය ඉතා කෙටිය."